Wiersze o zimie

       

A JEDNAK ZIMA!

A byli tacy co twierdzili,

Że zimy nie będzie w tym roku!

Chyba więc mocno się zdziwili

Gdy marzną już na każdym kroku

Mróz w uszy szczypie,nos czerwony

I w ręce zimno w rękawiczkach

Na głowę kaptur zarzucony

Trudno wytrzymać jest w trzewiczkach

Wiatr psotnik hula, głośno wyje

Zmarznięta w polu ziemi gruda

Szalem okręcać trzeba szyję,

Przecież do pracy czas się udać

Na przystanku się długo czeka

Swego pojazdu wypatruje

Kiedy nadjedzie gdzieś z daleka

Dziwną się złość do wszystkich czuje

Choć zima sroga i mróz trzyma

Po niej radosna wiosna wróci

Musimy zimne dni przetrzymać

Nie trzeba się na zapas smucić!

Jan Siuda

Biało ...

Cicho,cichuteńko

śnieg bielutki prószy,

Wolno,wolniutko

pokój wlał do duszy.

I cały świat pokrył

swym całunem białym,

cały świat się zdaje

dobrym,doskonałym.

Choć za oknem zimno

i wiatr mocno dmucha,

Miejmy dzisiaj uśmiech

od ucha do ucha!

Bielą się pola, oj bielą,

Zasnęły krzewy i zioła

Pod miękką śniegu pościelą...

Biała pustynia dokoła. 

Adam Asnyk

Cicho,cichuteńko

Śnieg bielutki prószy,

Wolno,wolniutko,

Pokój,wlał do duszy...

Cały świat ten pokrył,

Swym całunem białym,

Cały świat,się zdaje,

Dobrym,doskonałym...

CO MOŻNA RZEC O ŚNIEGU ...

O śniegu można dużo:

że pada, że prószy,

że kurzy...

że nim miecie,

że śnieg wali,

że się kłębi,

że kotłuje się,

wiruje...i ziębi !

O śniegu można rozmaicie:

śnieg skrzypi,

śnieg skrzy się,

śnieg sypie

i spoiwa świat

w senną baśniowość...

Halina Szayerowa

I MAMY ZIMĘ

Styczeń nagrywa już partyturę,

ostatni akt,nie klaszczę w dłonie,

scenariusz mnie nie przekonuje,

czekam na wiosnę,tęsknię do niej.

Gdyby tak chciała trochę szybciej

przeskoczyć już mrozy i śnieżyce,

zimowe smutki z duszy wymieść,

rozdzwonić dnie ptaków krzykiem

i w labiryncie świeżych marzeń

seledyn wplatać w nowe strofy,

przystroić myśli w kwietną frazę,

ciepłych promieni poczuć dotyk...

Pośród zimowych, bladych świtań

znów wiersz napiszę ci naprędce,

w którym z miłością porozkwita

lato z makami na mojej sukience.

Ewa Filipczuk

Jak śnieżne kwiaty

Kapryśna zima zmienia koloryt,

brzask otulony w białą suknię,

na wietrze krąży płatek niesforny,

by osiąść niżej, jest za leciuchny.

Świat rozjaśniony śpi w lekkim puchu,

rankiem muśnięty różami zorzy,

a we mnie tyle dla ciebie uczuć,

ile gwiazd śniegu styczeń rozłożył.

Więc lekkość bytu świtem ogłaszam,

nostalgia puka, choć jej nie proszę,

czasami nastrój figle mi płata,

dziś chcę radości z rozwianym włosem.

Zanim w pejzażu znów szaroburym

srebrzystej szadzi zabraknie attyk,

najczulszym słowem chcę cię przytulić,

jak śnieżne kwiaty, tak delikatnym...

Ewa Pilipczuk

Jedzie grudzień na wycieczkę,

Wziął ze sobą śmiechu beczkę,

Jechał i się tak uśmiechał,

Aż do Clubu wjechał!...

Usiadł, i w nastroju błogim,

choć mu zmarzły nogi.

Zima się ulitowała…

Ciepły uśmiech mu posłała!

Humor, śnieżek, radość, śmiech,

chomiku fajno jest!

Śnieżek biały „kuje” w oczy

Zima nas już nie zaskoczy.

Pada, wieje, trzeszczy mróz,

Ty kapotę ciepłą włóż!

Chuchaj, dmuchaj i na łączach,

Nasza przyjaźń jest gorąca!...

Ogrzeje wszystkich wirtualnie,

Niech nie będzie zbyt banalnie.

Kot wyjść z domu nie ma chęci.

Coś się tam na dworze święci!

Kraczą wrony na parkanie:

- Jedzie zima,groźna pani!

I już lecą z nieba śnieżki,

zasypują drogi, ścieżki, pola, miedzę

i podwórka,dach,stodoły,budę Burka.

Kraczą wrony na jabłoni:

- Jedzie zima parą koni!

Mróz ściął lodem brzeg strumyka.

Zając z pola w las pomyka.

Krasnalowi zmarzły uszy,

już spod pieca się nie ruszy!

Kraczą wrony na brzezinie:

- Oj, nieprędko zima minie!

LOS

Styczeń rozbielił noce śniegiem, 

ranki otulił szalem mgły, 

i idąc z losem, nieba brzegiem, 

mroźnym oddechem sperlił łzy. 

Smutek zamienił w sopel lodu, 

i samotnością w ciszy drży, 

a przecież tak nie znosi chłodu, 

i wciąż wiosenne miewa sny. 

Lecz gdy uśmiechem stopisz sople, 

to los pokaże lepszą twarz, 

marzeniom sącząc szczęścia krople, 

bo to otrzymasz, co sam dasz. 

Kurek Jan Lech

Lubię podziwiać zimy uroki

Gdy szron na drzewach i śnieg głęboki

Lub kiedy letnia nadejdzie pora

W bezwietrzny dzionek taflę jeziora

Gładką jak lustro bez smug i cieni

Z refleksem słońca złotych promieni

Lubię spacery po piasku plaży

Chwilę skupienia u stóp ołtarzy

By złożyć Bogu podziękowanie

A kiedy błądzę, wskaż drogę Panie

Z zachwytem chłonę piękno przyrody

Wysokie góry, bezkresne wody

Lubię podziwiać pełnię księżyca

Kwiat dzikiej róży który zachwyca

Podglądać czaplę pośród sitowi

Wciąż ma nadzieję że żabkę złowi

Lubię gdy wieczór ktoś na balkonie

Bierze gitarę w mistrzowskie dłonie

Słyszę melodię piosenki znanej

Miłej, przyjemnej, zawsze kochanej

Uwielbiam jeździć też samochodem

Tak spacerowo, z wieczornym chłodem

Jazdę rowerem wśród pól i sadów

Lubię z małżonką wpaść do sąsiadów

Miła rozmowa przy lampce wina

Chętnie wieczorem idę do kina

Lubię odwiedzać rodzinne strony

Cmentarz z kaplicą, ojca zagony

I plac po tamtym starym kościele

Chwila refleksji i wspomnień wiele

I progi domu, siostry mieszkanie

Groby rodziców, ich spoczywanie

Lubię spoglądać na mury szkoły

Czas w niej spędzony, miły, wesoły

Lubię gdy wierszyk dobrze wypadnie

Rym się układa zgrabnie i ładnie

MIEDZY NAMI BAŁWANAMI

Kiedy w myślowej pustce

bez ważnego celu

z trudem stawiasz kroki

na śniegu

rozejrzyj się wokół

może zobaczysz i usłyszysz coś

co w mgnieniu oka

nada sens twojej bezmyślnej

wędrówce

Dzień dobry miłej pani

ach witam

szanownego pana Jaki dzień

piękny dzisiaj

od samego rana cały urok zimy

subtelny jej powab skupił się

w pani osobie

Pan żartuje sobie a ja płonę

z nieśmiałości to boli i szkodzi

zwłaszcza mojej cerze

Ależ królewno śnieżnych płatków

w żadnej mierze

nie śmiałbym z pani dworować

te oczy pani płochliwe

nieustannie chłodne tajemniczy

uśmiech mrożący krew w żyłach

wywołują zimne dreszcze

marzę aby pozostała pani na zawsze

tak kusząco i słodko oziębła

i byśmy stali tu cały rok

i dłużej jeszcze na tym placu

przed blokiem

wymiecionym do czysta przez

polarny wiatr

patrzyli przez okna malowane

w srebrne kwiaty jak

ludzie żyją w swoich ciepłych

pieleszach

Taki nam los pisany był

jest i będzie

między nami bałwanami

MIĘDZY NAMI TYLE ŚNIEGU

Ślady twoje zasypało

w śniegu całkiem się zgubiły

szukać trudno - wszędzie biało

czekać - też nad moje siły

Gdzie cię poniosło na tych saniach

co ci się stało w środku zimy

a jeszcze latem byłaś ze mną

czy w twoje życie wszedł ktoś inny?

Między nami tyle śniegu

Między nami tyle lodu

Czy trafimy znów na siebie?

W naszych oknach szyby chłodu

Może wiosna cię odmieni

Może lato da zapomnieć

Czekam tylko do jesieni

Więc przypomnij sobie o mnie

Mam po tobie listów kilka

i krzyżówkę bez dwóch haseł

pięć biletów - tramwajowych

pewnie dzisiaj też nie zasnę

Bo wciąż w myślach biję się z sobą

gdybyś dziś znów stanęła na progu

ze śniegu pewnie bym cię otrzepał

i dziękował sam nie wiem komu

Adam Ziemianin

MROŹNY RANEK

"Mroźny ranek... Złota słońca głowa

Śni o zimy srebrzystym aniele.

Błękitnieje śniegu toń perłowa,

Niby duchów pradawnych pościele...

W wonnym śniegu wiją się zawrotne

Ślady sanek, zniknionych w mgieł fali 

Sanki znikły jak wichry przelotne,

Lecz ślad został - ślad ich snów zawiły!

Pól snu swego w śniegu zostawiły,

A pół drugie poniosły gdzieś dalej!"

B.Leśmian

MRÓZ

Mrozie silny mrozie mocny

Zimowy przybyszu nocny

Skąd przybywasz przecież nie z Uralu

Bo najzimniej dzisiaj w naszym kraju

Pięknie wszystko przyozdobiłeś

Drzewom płaszcze z szadzi uszyłeś

Szczypiesz w uszy nos i palce

Jesteś mistrzem w zimowej walce

Choć lutowe słońce mocno grzeje

Ani jeden sopel nie topnieje

Ty jesteś pan siarczysty

Ubrany w płaszcz biało srebrzysty

Choć minęło już południe

Ty nadal stroisz się cudnie

Zachwycam się tobą długie godziny

Jednak odejdź już do północnej krainy.

Zbigniew Głuszczyk

Myśli moje,śnieg przyprószył ,

Tak że dostrzec jest je trudno,

Może z wiosną śnieg stopnieje,

Myśli wyjdą w przestrzeń ludną.

Śnieg oczyści je,odkurzy,

W jakieś strofy je ułoży,

Te ładniejsze ktoś przeczyta,

A praktyczne:w życie wdroży.

Byle całkiem nie uciekły,

Nie rozpędził ich wiatr srogi,

Nie uwięzły w jakimś korku,

Albo nie zmyliły drogi.

Śnieżnobiały zaś krajobraz,

Choć mozołu nam przysparza,

Ma uroki które cieszą,

Bo w nich piękno się wyraża.

NA ŚNIEGU

Bielą się pola, oj bielą,

Zasnęły krzewy i zioła

Pod miękką śniegu pościelą...

Biała pustynia dokoła. -

Gdzie była łączka zielona,

Gdzie gaj rozkoszny brzozowy,

Drzew obnażone ramiona

Sterczą spod zaspy śniegowej.

Opadła weselna szata,

Zniknęły wiosenne czary,

Wiatr gałązkami pomiata,

Zgrzytają suche konary.

Tylko świerk zawsze ponury,

W tym samym żałobnym stroju,

Wśród obumarłej natury

Modli się pełen spokoju.

Więc drzewa obdarte z liści

Na jego ciemną koron

Patrzą się okiem zawiści,

Głowami trzęsą zdziwione...

Próżno głowami nie trzęście,

Wy nagie, bezlistne gaje!

Przemija rozkosz i szczęście,

Boleść niezmienną zostaje

Adam Asnyk

NIEZDECYDOWANIE

Stoi dziś od rana

Całkiem niezdecydowana

Styczniowa zima

Ani ciepłem ani mrozem trzyma

Zaciągnęła niebo szarością

Zastanawiając się nad ostrością

To drobnym śniegiem posypuje 

To znów po namyśle go wstrzymuje

Stoi tak w bezruchu

W porannym śniegowym puchu

Stanęła tak i wciąż tak stoi

Niewiadomo do czego się stroi

Po namyśle mgłę rozlewa

Otulając krzewy i drzewa

Biel jeszcze bielsza się staje

A ona wciąż ten welon rozdaje

Już po woli się zmierzcha

A ten urok nie pierzcha 

Postanowiła że ciut mrozu doda

By nie roztopiła się jej uroda

Stroi się na małym minusie

Wierząc że wszyscy ulegną pokusie

Wyjdą zimowe widoki podziwiać

Nim zacznie białym szaleństwem wiać

Zbigniew Głuszczyk

NOC

Mroźna, gdy już odpadnie z purpury zachodu

i w bieli włók zasypia kryształową ciszą;

tylko czasem coś zachrzęści, cicho zadzwoni,

to śnieg, wirując z wiatrem, udaje Derwisza.

To tylko tęgi mróz pełznie z wolna na przełaj

i ugrzązł w sadzie, drzewa nad wyraz pobladły.

Zakrzepłą skorupą chytrze do życia przywiera,

by uwięzić w lodowej sztuce, jak w imadle.

Z.Szydzik

NOCNE WSPOMNIENIA

Śnieg zasypał przychodzące ślady,

stałem przed tobą nowo narodzony.

Mroźne noce są ciche,

szepty osiadają szronem na wargach.

Statek zakuty w lodzie

jak miłość stopiona w bursztynie,

w srebrnej klamrze na piersi

tkwił widmem nocy.

Kroki za srebrnym cieniem

w rytmie fandanga goniły muzykę

skrzypiącego mrozu, na deskach

pokładu opuszczonej barki.

Twoje palce, motyle niepokoju,

siadały na moich myślach,

by po chwili ulecieć do nieba,

i... nagle zima się roztopiła.

Śnieg pozieleniał na obrazach Bruegla,

wrony ze śmiechem odleciały.

Czerwony szal nie utonął w wodzie,

otulił moją szyję ratując wspomnienia.

W lesie drzewa obejmują się w ukryciu,

liście zasłaniają nagie ramiona,

słońce pieści skórę kochanków,

zielony raj jest pełen głosów bez słów.

Jerzy Górnicki

OCZEKIWANIE

Popatrz miły,całą noc padał puszysty śnieg

i nagle odmieniło się oblicze tego szarego świata,

na szybach mróz czarodziej wymalował witraże z gwiazd,

i nie jest ważne,że dzień z nocą coraz szybciej się splata...

Bo wszędzie jest biało,zimowo i tak pięknie...

W duszę wkrada się magiczny nastrój grudniowych świąt...

Zabiegani ludzie już taszczą drzewka świąteczne,

wysprzątane mają serca i każdy w domu kąt...

Idą święta ...urodzi się Jezus malusieńki,

Idą święta... srebrne marzenia roztopią chłodne serca,

Idą święta...staniemy jak zawsze u wrót stajenki

z pokorą,radością i tym wzruszeniem,od którego serca drżą...

OGRÓD ZIMOWY

Ogród w śniegu skrył walory,

mróz na szybach witraż skleił,

świerkom skrzydła w dół opadły,

pod ciężarem zimnej bieli.

Bukszpan przysiadł jakby kwoka,

kryjąc puchem żółte plemię,

pod jałowcem ostrym grzbietem,

stroma zaspa śle spojrzenie.

Zmarzły kielich krwawej róży,

jak samotny żagiel w morzu,

krzyczy barwą nikt nie słyszy,

wokół tylko zimna poszum.

Tropy widać rdzawej kitki,

kilka odbić łapek ptasich,

krasnal starzec w lisiej czapie,

kubrak barwny pustkę krasi.

Oczko wodne w kryształ dzwoni,

wiatr wywija sambę na nim,

drzewa nagie w śnie zimowym,

konar zdobi nalot szklany.

Jak mi długo czekać trzeba,

zanim przyjdzie wiosna majem,

ogród tęczą barw zapłonie.

O BAŁWANKACH

Mróz się mrozi, śnieg się śnieży

białym puchem wszędzie leży

czas z piwnicy wyjąć sanki

przyszedł sezon na bałwanki

Poprosimy naszą mamę

o marchewkę i węgielki

i bałwana ulepimy

będzie gruby, biały...wielki

Bałwan będzie to ogromny

pierwszy bałwan w naszym mieście

będzie stał tak aż do wiosny

nim go słońce stopi wreszcie

Teraz będzie krótka puenta

dla dorosłych nie dla dzieci

szkoda, że tylko śnieżne bałwanki

słonce stopi gdy zaświeci .

Małgorzata Stypułkowska

OGŁASZAM KONIEC ZIMY

Nie chcę już dłużej nosić skarpet,

ciepłych sweterków, gryzących czapek.

Dość mam dotyku lodowych igieł.

Niech będzie wiosna, niech będzie lato.

Nie chcę oglądać koronek z szadzi,

sztywnych bałwanków, sanek i łyżew.

Zamiast janczarów z końskiej uprzęży

skowronków dzwonki pragnę usłyszeć.

Za bukiet fiołków oddam, bez żalu,

namalowane na szybach kwiaty,

ale zatrzymam szal z Twoich ramion;

choć będzie upał, choć będzie lato.

K.B. Wiartel

Pewnego wie­czo­ru przyszła zi­ma,

swą niewinną bielą ok­ryła świat.

Pod kołderką ze śnieżne­go puchu,

przy­roda za­padła w sen.

Mróz jed­nym od­dechem,

wodę w lód za­mienił.

Na­reszcie niebo,ma swo­je lustro…

A Ja będę jak gorąca cze­kola­da

w mroźne zimowe dni,będę roz­grze­wał

Twoje ciało i spra­wię,

że się uśmiechniesz.

Ale prze­de wszys­tkim bądźmy szczęśli­wi,

bo sta­jemy się wtedy przystanią

wszys­tkich po­zytyw­nych uczuć…

czemu tyl­ko ludzie chodzą

wciąż nieza­dowo­leni?

wypij gorącą czekoladę albo ka­wę,

po­budzisz swój or­ga­nizm,

a Ja go czu­le us­po­koję swą obecnością.

PIĘKNA ZIMA!

Śnieżynko! Śnieżynko!

Nasza gwiazdko z nieba!

Przyleć do nas, przyleć,

bo cię nam potrzeba!

Twoich białych czarów

co zmieniają ziemię!

Nasza gwiazdko z nieba,

brakuje nam ciebie.

Śnieżynko! Śnieżynko!

Już czeka przy saniach

chłopczyk co zazdrości

ci tego fruwania!

Czekają żołnierze

na białe naboje,

żeby iść na wojnę

zimową pod szkołę.

Śnieżynko! Śnieżynko!

Zaskrzyp pod butami

zimową melodię

białymi skrzypkami!

Zamień czarne drogi

w białe place zabaw,

otwórz lodowiska

na parkowych stawach!

Śnieżynko! Śnieżynko!

Nasza gwiazdko z nieba!

Kiedy tu zawitasz?

Marzannę nam przebacz.

Tyś nam już jedyną

Zimową Królową!

Nasza gwiazdko z nieba

tęsknimy za tobą!

Witold Wieszczek

PIERWSZY DZIEŃ ZIMY

Pamiętam pierwszy śnieg

Mrozy, zaspy, ślizgawki

Oblodzoną wodą górkę

Kryształową szklankę

Szkolną dzieciarnię

Na długiej przerwie

Szusującą gęsiego

Stromym zboczem dróżki

Po lekcjach - sanki.

Tęsknię za ostrą zimą

Oślepiającym słońcem

Czystym, niebieskim niebem

Wszechobecną bielą

Radością prostego szczęścia.

Kocham wspomnienia

Gorący biały piec i kota

Kapuśniak ze śmietaną

Skupioną babcię z wrzecionem

Niesamowite opowieści

Jak to dawniej bywało.

Regina Nachacz

Płatek śniegu bielutką koronką

Moje usta musnął radośnie.

Hej, figlarzu, twój dotyk mnie mrozi

A me serce wciąż marzy o wiośnie.

Nie chcę zimy co szarość przynosi,

Chowa słonko głęboko w kieszeni.

Po mym ciele motylki wirują,

Me pragnienia skąpane w zieleni.

A tu zima rozsyła swe listy,

W płatkach śniegu co bielą migocą.

Lecz motylki nie boją się zimna,

Nadal w sercu barwami łopocą.

Hej motylki, nie dajcie się zimie,

W płatkach śniegu wirujcie nad nami.

Radość w sercu obudźcie swym tańcem

Choć was zima mrozi listami.

Z zimowym pozdrowieniem ślę

uśmiech przyjaźni i troszkę ciepła

płynącego z serca do serca...

Pod kołderką iskier śniegu

zatrzymuje życie w biegu,

niech odpocznie zbierze siły

by na wiosnę znów ożyły.

POLA ZIMĄ

Biel biel biel nietknięta

nieporuszona

nad nią tylko wiatr

w oddali niesie

szczekanie psa i bliżej

krakanie gawrona

biel rozległa

nieskażona ani jednym

fałszywym akordem

przyrody czy człowieka

cicha i spokojna jak uśpione

morze

sarnimi kopytami

wyszyte długie proste ściegi

po nich biegną

ze swojego leśnego domu

na białe milczące pola

i z powrotem

POSYPAŁO

Posypało już od rana

Gwiazdeczkami leciutkmi jak puch

Znowu zima kocha nas

Tworząc obraz tęczy snów

Gwiazdki ścielą się na ziemię

Przystrajają szyby w oknach

Piękne czapy wszystkim drzewom

Założyły, niech nie mokną

Ulepiły też bałwana

Ku uciesze wszystkich dzieci

I pierzynką otuliły

Słonko, co bledziutko świeci

Świat wybielił się od razu

Jak rozlane białe mleko

Zima długo u nas będzie

Bo do wiosny jest daleko

POWRÓT KRÓLOWEJ...

Znów królowa zima śniegiem zasypała świat

i białym płaszczem otuliła smutną szarość dnia...

Przyroda odpoczywa przed pracowitą wiosną,

a z płatków śniegu nam witraże marzeń rosną.

Złe myśli pobielone pięknem odchodzą w niepamięci cień.

Ze wschodem słońca wstanie nowy,dobry dzień...

Póki wiara w lepsze jutro wciąż jeszcze mieszka w nas -

nawet mroźnej zimie nie uda się zamienić

ludzkich serc w ponury,lodowy głaz...

POŻEGNANIE ZIMY

Zima odejdzie w nieznane,

Aby wiosna mogła już wstać.

A kwiaty, co wzejdą same,

Chcą w słońcu dalej wzrastać.

Skowronek, co śpiew rozsiewa,

Po naszych łąkach i polach.

Mógłby już dla nas zaśpiewać,

Lecz aury jest inna wola.

Każda z kolejnych pór roku,

Nie ważne, co się wydarzy.

Musi przejść tyle kroków,

Ile kalendarz jej każe.

Zima niedługo już zaśnie,

Gdy przyjdzie tylko jej pora.

By mogły umilknąć baśnie,

Śnieżnego chwalące potwora.

Z nastaniem wiosny na świecie,

Wstąpi w nas nowy duch.

Gdy cieplej słońce zaświeci,

Na polach zacznie się ruch.

PRZYSZŁA ZIMA...

Wszędzie czysto, wszędzie biało,

W końcu zimą nam powiało,

Lecą z nieba białe płatki,

Przytulają się do ziemi matki.

Rzeka niewidzialną siłą skuta,

W twardą zimną tafel zamieniona,

Pewnie jakaś chora,

Białą kołdrą otulona.

Wróżka jakaś czar rzuciła,

Całą ziemię bielą nam pokryła,

Dmucha, ziębi, sypie w oczy,

Zima wartkim krokiem kroczy.

Martysia07

ŚNIEG

A tam jest dużo, dużo śniegu,

Na placach sprzedają choinki

I ktoś nierozumnie czeka,

Że właśnie dzisiaj powrócą dziewczynki

I będą już wszyscy, wszyscy swoi,

Tatuś i my i Kasia.

A śnieg za oknem cichutko pada.

Z drogi zniknęły już ostatnie ślady drobnych stóp.

W białej zamieci czasu zostało wszystko,

Ale wieczorny nasz pod drzewem Bóg,

Wierzymy, że Bóg jest blisko.

ŚNIEG

Ile dziś skrzydeł ptasich spadło i zgasło, 

jakbyś sam w anielski ich trzepot się dostał? 

Rzeźbi cisza spokojny gotyk - blanki, 

miasto na maleńkich wieżach ostów. 

Płacz, płacz w rozdwojone wrota snów: 

po obłoki zasypany w spokój. 

Jak po szeregach głów, 

po głowach zasypanych, 

po stopniach zamarzłych

 powietrza wstępujesz najwyżej,

 w glorię marmurowych obłoków.

K.K.Baczyński

Śniegu napadało, mrozik szczypie w policzki,

podczas podmuchów wiatru śnieg się kręci

i wiruje wokoło, tylko słońce nic sobie z tego

nie robi i wędruje po niebie. W taką pogodę

nogi przyspieszają i szybciej prowadzą do domu.

ŚNIEŻNA CISZA

Stoi wokół śnieżna cisza

W tym roku zima taka obłudna

W lutym puchowe gwiazdki wiesza

Jakby dziś był któregoś grudnia

Śnieg zda się dla mnie taki cichy

Jakby na palcach tutaj biegł

Puchem napełnia dolin kielichy

Jak dobry gospodarz, gdy do domu wszedł

Przybył na Ziemię z błyszczących gwiazd

Otulić puchem, ucieszyć dzieci

Wkrótce nadejdzie jego czas

Ślad po nim będzie w kałużach świecić

Śnieżna zima się zbliża,

zeschłe liście wiatr goni.

Kto malutkie wróbelki

przed mrozami obroni?

Kiedy w białej pierzynce

uśnie ziemia zmarznięta,

czy o małych sikorkach

nikt nie będzie pamiętał?

Sikoreczki, wróbelki

niech nie straszy was zima,

pomożemy wam mrozy,

i złe wichry przetrzymać!

Niech wiatr hula po polach,

mróz się sroży, śnieg pada,

nie pozwoli wam zginąć

nasza PRZYJACIÓŁ gromada...

"ŚNIEŻYCA"

"Śnieg się sypie włochaty

sypie, sypie biały.

I rozściela srebrne płaty.

Śnieg się sypie, śnieg kosmaty

z nieba szarej powały.

Łabędzimi pokrył szaty

zasp bujną lawiną -

- pola, drogi, drzewa, chaty,

krzywe płoty, grzęd rabaty -

- puszystą pierzyną.

Kożuch siwy przebogaty

widziała niska strzecha.

I z komina dymi w światy

niby kłakiem mądrej waty

w wiatr, co dmie jak z miecha."

Leopold Staff

Taka zima to jest zima!

Rzeki w biegu mróz zatrzymał.

Biały ten i tamten brzeg,

co dzień pada śnieg,śnieg,śnieg...

Sroka na gałęzi skrzeczy,

Że twardnieje lód na rzece.

Gdy aleją idę lip,

Słyszę śniegu skrzyp,skrzyp,skrzyp...

Z roześmianą dzisiaj twarzą,

Zrywam kartkę z kalendarza.

Mamy styczeń, zima już,

A na dworze,mróz,mróz,mróz...

WOKÓŁ PEŁNO ŚNIEGU

Wokół pełno śniegu

Świat wybielił swe lico

Białe szaty przywdział

Cisza dźwięczy wszechświata tajemnicą

Czas ulepić bałwana

W butach i w kapeluszu

Nos przykleić z marchewki

Śniegu nasypać do uszu

Dla ptaszków zrobić karmnik

Z chlebem i ziarnami

Żeby nie odleciały

Niech pozostaną z nami

Pokłonić się cichym drzewom

W śnieżnych puchowych czapach

Z płatkiem śniegu pofruwać

W płuca wpuścić mroźny zapach

Leżą zwierzęta w śniegu

Niby w białej pościeli

Zaglądając do domów

Zdziwione, że my nie w śnieżnej bieli

A zimowa panienka

Z wiatrem puszcza się w tany

Gdzie brzdąc zjeżdża na nartach

A mróz ze światem zakochany

W zimowy wieczór ...

Za oknem już zimowy wieczór, 

na niebie błyszczą gwiazd diamenty. 

A księżyc chowa się na przekór, 

to ukazuje znów nadęty.

W starym kominku ogień płonie, 

upojna płynie wciąż muzyka. 

Ja trzymam w swoich twoje dłonie, 

serc naszych głośne bicie słychać.

Na myśl przychodzi wiele wspomnień, 

dziś rozumiemy je inaczej. 

Przytul się mocniej miła do mnie.

Słuchaj - za oknem wicher płacze.

ZAMIEĆ 

Bo teraz popatrz: znowu mamy śniegi

Szklane trumienki twych powiek pokryte

Zawiane usta -

Pajęczyny lodu

Śpią w twoich nozdrzach jak w maleńkich grotach

Bo teraz poczuj: znowu wieją mrozy

Żyły twe stygną jak kwiaty na szybie

Na ciepłym języku usiadł anioł chłodu

Szronem się pokrył strop podniebienia

Bo teraz posłysz: drwale dzwonią w drzewa

Sanie po śniegu jak po srebrnym chruście

Ptak skostniał

Zapadł

I uderzył w biegun

A dźwięk tak cienki jakby ktoś zakrzyknął

Stanisław Grochowiak

ZA OKNEM

Za oknem pięknie sypie śnieg

Delikatne płatki wirują w powietrzu

Wiatr wygrywa etiudy w konarach drzew

A płatki tańczą . . . tańczą . . .

Drzewa kryte białym puchem

Z wielkimi czapami na głowach

Piękna zimo otulasz nas

Swoją miękką, śnieżną pierzynką

Tak cudownie jest pod nią śnić

Więc śnię . . .

ZIMA CZARODZIEJKA...

Zima - Czarodziejka, jak nazwa wskazuje,

Kiedy przychodzi to świat czaruje.

Deszcz zamienia w śnieg i w lód.

Sprawia, że zima magiczna jest.

Oliwia Wlaszczyk

ZIMA

A u mnie pada śnieg

wiatr z mroźną zimą

cichutko gwarzy ...

w takiej ciszy

najlepiej usiąść

i sobie pomarzyć .

A u mnie pada śnieg

wiatr płatki śnieżne

do ziemi przytula

szare konary drzew

białym płaszczem

delikatnie otula .

A u mnie pada śnieg

wiatr wodzirej

śnieżynki do tańca prosi

walcem białym wiruje

w górę śnieg podrywa

smugą białą unosi .

A u mnie pada śnieg

biały woal za oknem

gwiazdki tkają

a u mnie wciąż pada śnieg

wreszcie dzieci

radość z zimy mają .

ZIMA...

Otuliłaś puchem gałęzie na drzewach,

Lasy i ogrody spowiła w białości,

Przykryłaś zielenie, sprzątnęłaś szarości.

Dzieci chwalą ciebie w swych dziecięcych śpiewach.

Szum wiatru w koronach pod twą kołdrą zasnął.

Umilkły wróbelki, kryjąc w ciepłych szparkach

Swoje szare piórka, a dzieci na sankach

Pędzą z górki – tną płozy twoją białą jasność.

Jak cicho, srebrzyście. Na chwilę gdzieś znika

Tęsknota za wiosny zielonym dywanem,

Gdy tak gnasz po niebie skrzącym się rydwanem,

Niemal dźwięczy w uszach niebiańska muzyka.

W księżyca jasnym świetle, kiedy noc pogodna

Iskrzą twe klejnoty – onieśmielą blaskiem.

Pod butem śnieg skrzypi swoim mroźnym trzaskiem.

Piękna jesteś zimo, ale taka chłodna.

Wołkowiecki

ZIMA,NASZA ZIMA...

Przyszła , zajrzała i została,

mróz od kilku dni dała,

wszędzie ślisko,

wcale nas nie zachwyca,

bo trzeba uważać jak stawiać kroki,

by z rozmachem nie walnąć na boki..

No cóż - jej pora,

więc niech sobie szaleje,

a czasem może nam przynieść : 

śnieżycę i zawieję ...

ZIMA

Niby potoki łez zamarzniętych,

Po niebie lila jasny-blond,

Na srebrnych żaglach rozwiniętych,

Maleńkie chmurki płyną stadem.

Lodowym blaskiem gwiazd promienie

Skrzą się nad pola śnieżno-białe

I rozlewają w krąg milczenie

Melancholijne, oniemiałe.

I jakiś pokój dziwnie błogi

Ogarnął śnieżne mgły srebrzyste;

Na senne chaty, pola, drogi

Milczenie padło uroczyste.

I zamilkł wiatr, ucichły szumy

Korony topól szkieletowej;

Marzenia pełne i zadumy

W błękity patrzą nieme sowy.

I tylko z dala niespokojne

Słychać huczenie, śmig wiatraka;

I duch ze sobą toczy wojnę

I w nim, śród ciszy, wrzawa taka.

ZIMA

Pada śnieg, prószy śnieg,

wszędzie go nawiało.

Dachy są już białe,

na ulicach biało.

Strojne w biel, w srebrny puch

latarnie się wdzięczą.

Dziń-dziń-dziń-dziń-dziń-dziń,

dzwonki sanek brzęczą.

Pada śnieg, prószy śnieg,

bielutki jak mleko.

W sklepach gwar, w sklepach ruch:

- Gwiazdka niedaleko!

Jeszcze dzień, jeszcze dwa,

chłopcy i dziewczynki!

Będą stać niby las

na rynku choinki.

Józef Czechowicz

ZIMA ZAKOPIAŃSKA

"Góry rozsnute na świetle księżyca

Rosną jak gdyby na powierzchni blasku,

Bezmierną przestrzeń srebro skroś przesyca

I śnieg jest jakby z zielonego piasku.

Na szczytach świerki z japońskiego tuszu,

Czarne, wycięte w tarczy księżycowej,

Stoją w płonącym światła pióropuszu,

Jak w aureoli naokoło głowy.

Świat jest z tysiąca jednej nocy przygód,

Westchnień, przywidzeń, marzeń i sekretów,

Świat wniebowzięty w gwizd wysokich migot,

Świat dla kochanków i świat dla poetów."

Kazimierz Wierzyński

ZIMOWA BALLADA

Gdy zmrok otula miasto swoją pajęczyną

i księżyc powoli w łaski nocy się wkrada-

wędruje po miastach,wsiach i miasteczkach

mroźna zimowa ballada...

Małym dzieciom pięknie śpiewa o choince,

o Mikołaju z siwą brodą ,o wyśnionych prezentach

i swoją spokojną nutką przypomina

o zbliżających się wkrótce świętach...

Młodym ludziom nieustannie nuci o miłości-

tej wspaniałej,co wszystko przetrzyma...

Starym - z łezką w oku - śpiewa o nadziei,

że to jeszcze jedna darowana im od losu zima...

A mnie kiedyś...dawno,dawno,dawno temu ...

krążąc po bezgwiezdnym,zachmurzonym niebie,

ta dobra,przyjazna zimowa ballada...

wyśpiewała mi właśnie ciebie...

ZIMOWA BAJKA

Hej koledzy, koleżanki,

Biała zima, będą sanki.

A pod oknem proszę pana

Ulepimy wam bałwana.

Prószy śnieżek przepuszysty,

Do zabawy chętni wszyscy.

Ileż to radości mamy

Obrzucając się śnieżkami.

Miło grzeją nas szaliki,

Ciepłe kurtki i buciki.

Z serca zimie dziękujemy

I na górkę zapraszamy.

Lekki mrozik, słonko świeci,

Zachwycone zimą dzieci.

Z nieba sypią aniołeczki

Piórka, śnieżynki, gwiazdeczki.

Regina Nachacz

ZIMOWA PANI

Mówią, że zima wieczna staruszka,

szron bieli włosy, lód zamiast serca,

dłonie drżą z chłodu, zapadłe usta

bez krzty uśmiechu, grymas oszpeca.

A ona w bieli jak panna młoda,

welon skrzy srebrem jak morze nocą,

suknię kwiatami mróz wyhaftował,

perły na szyi w słońcu się złocą.

Zimna i piękna niczym plejada,

namiętnie kocha, żarliwie złości,

zawieją, kiedy wicher dosiada,

czuła i zmienna w swej kobiecości.

bjedrysz

ZIMOWY WALC

Chciałabym pobiec dziś po śniegu

i w jego płatkach tańczyć walca

bezpiecznym puchem otulona

leciutko,zwiewnie i na palcach...

Niech będzie zimno,a nawet mroźno

nie straszne mi styczniowe mgły...

Byle bym była w twoich ramionach,

byle byś zawsze ty przy mnie był...

Zimowy walc z kobietą jesienną,

może być rzeczą całkiem przyjemną...

Walc z żoną,co jest już oszronioną różą...

cóż...wymagań na starość nie mam za dużo...

ZIMOWY PEJZAŻ
Zimowe słońce
Inaczej dziś świeci
Radością serce rozgrzewa
Biały aksamit okrył świat
Diamentami skrzą się drzewa

Pejzaż w białej ramie
Mróz - malarz przedziwny
Bielą okrył brud i szarości
Uczynił świat czystym i dobrym
Ukrył niedoskonałości

I tylko czasem
Serce moje zadrży
Zimowym dotknięte chłodem
Bo całe ciepło za którym tak tęsknię
Zmrożone czeka pod lodem.

Zimowy wieczór

Wieczór zimą.

Jestem w środku

baśniowego świata.

Delikatne płatki śniegu

tańczą w blasku latarń.

Biały puch pokrywa wszystko -

drzewa, domy, płoty.

Zatopione w lodzie pędy

błyszczą jak klejnoty.

Wielki spokój. Tylko w dali

cicho śpiewa wiatr.

Wieczór zimą. Tajemniczy,

czarodziejski świat.

Kalina Beluch

ZNUDZONA

Zima porzuciła swe szaleństwo

Szarościom dając pierwszeństwo

Porzuciła czapy śniegowe

Oczyszczając gałązki świerkowe

Zrezygnowała z mrozu silnego

Czystego puchu białego

Jakby wszystko chce porzucić

I swoje panowanie skrócić

Zmieniła stroje zimowe

Postrącała sople lodowe

Jakby całkiem nieoczekiwanie 

Czekała na wiosny panowanie

Skąd wiedzieć jakie przed nami dni

I o czym znudzona zima śni

Jak odgadnąć co planuje

I co jeszcze nam wykombinuje

To z lekka gałęziami drzew poruszy

To znowu trochę śniegiem poprószy

To lekkim mrozem wodę ścina

To podmuchami drzewa wygina

Stoi w swych zamysłach przyczajona

Swoją zmiennością nauczona

Że w każdej chwili może wróci

I wiosenne oczekiwania wywróci

Zbigniew Głuszczyk

"Zima"

Tak trudno dziś nam czekać na wiosnę,

gdy śnieg milczącą snuje kotarę

tłumi w nas wszystkie myśli radosne

przywraca w zamian wspomnienia

zbyt stare

Biały wiatr jak bluszcz nas oplata,

gasząc śmiech mroźnym domysłów strumieniem,

miesiące zimowe mijają jak lata,

razi świat bielą, chłodzi milczeniem

Kotłuje się śnieg o ciepło zazdrosny

marzniemy potulnie w mroźnych przestrzeniach

i ciężko nam dziś nie tęsknić do wiosny,

gdy nadzieja się tli w słabych słońca promieniach

Z poza białych obłoków

wynurza się lśniący rydwan

zaprzężony w śnieżne rumaki

przyozdobiony mieniącymi

się w blasku słońca sopelkami

a na nim… Kto to?

Jej biała twarzyczka

i te rumiane policzki

a co najpiękniejsze, to

promienisty uśmiech,

mimo dokuczliwego zimna…

A chuderlawe ciałko ukryte jest

pod błękitną, przyozdobioną

anielskim pierzem suknią,

przykrytą mięciutkim futerkiem.

Całą postać zakrywają czarne,

zawiłe włosy, na których zagościł

diadem z gałązek pachnącego

lasem świerku.

Ach… już poznaję! To Ona,

ta mroźna lecz wymarzona

to nasza ZIMA ...

ZIMA
zza oszro­nionej szyby
bled­szy wy­daje się świat
nie ważne są sta­re blizny
ani zbyt kruche serce
które jak lód w nas pęka
to nic że chłód tak boli
kiedy tęsknisz za słońcem
kur­czysz się w so­bie jak źdźbło
i mu­sisz znów obumierać
ale kołysze cię myśl
że la­to znów mu­si przyjść
a zi­ma jest po to by przetrwać